Halverwege dit jaar kreeg ik een spreekwoordelijke draai om mijn oren en werd ik uitgeschakeld. Omdat ik niet wilde luisteren naar de signalen, gaf mijn lichaam mij pijn zodat ik wel toe moest geven aan mijn burn-out. Het voorstadium, overspannenheid, had ik daarmee al gepasseerd. Het was wel even een dingetje, erkennen dat er iets aan de hand was, de diagnose aanvaarden en berusten in wat er was. Waarschijnlijk speelde er ook nog schaamte mee want ja, ik was altijd zo sterk. Kon bergen verzetten en alle ballen hoog houden. Niet alleen in mijn praktijk of op mijn werk, ook thuis.
Ik kon niks, behalve liggen en daarmee had je het ook gehad. Niets kon ik verdragen, geen geluid, geen licht, concentreren ging niet en daarom kon ik niet lezen, dingen onthouden lukte me niet, ik twijfelde over hoe woorden geschreven moesten worden, überhaupt op woorden komen vond ik al lastig en al die vragen… wist ik het antwoord maar.
Met goed bedoeld advies kon ik niets. Sowieso vond ik het lastig om onder woorden te brengen wat en hoe ik me voelde. Heel lief als mensen je aan het denken proberen te zetten om mij zo terug in mijn kracht te krijgen, alleen.. ik kon niet nadenken. Was snel overvraagd, overprikkeld en emotioneel. Elke prikkel was er eentje te veel, mijn hoofd liet het afweten. Ik kon niets, ik wilde niets en tegelijkertijd wilde ik heel graag dat het weer snel over zou zijn.
Het advies “ga dingen doen waar je energie van krijgt” vond ik heel lastig om in te vullen. Nul energie om in te vullen en wat vind ik dan eigenlijk leuk? Daar lig je dan met je goede gedrag. Begin maar… Stapje voor stapje. Doodeng vond ik het het. Onze hond kreeg me nog wel naar buiten en soms lukte mij dat tot aan het grasveld om de hoek en soms kon ik wat verder lopen.
Voor mij is het nu in elk geval duidelijk dat je pas weet hoe het voelt, wanneer je er zelf in terecht komt. Dat je stuit op onbegrip van anderen omdat zij zich niet kunnen verplaatsen in hoe het voelt. Ook weet ik nu dat het tijd nodig heeft. Tijd én rust. Heel veel rust zelfs. Voelen wat nodig is en daar dan ook aan toegeven. Het proces willen versnellen werkt averechts. Dan verleng je het proces omdat je terug gefloten wordt. Vervolgens komt je richting in beeld en ga je stapje voor stapje vooruit. Onderweg naar een nieuwe versie van jezelf.
Inmiddels gaat het beter met mij. Prikkels blijven een aandachtspunt waardoor ik mij sneller afsluit van en voor situaties. Het is een intensief leerproces geweest en dat is het nog. Ik ontdek wat ik écht leuk vind om te doen en voel beter wat er bij mij past en wat niet. Daardoor is het gemakkelijker om mijn hart en mijn intuïtie te volgen.
Heb jij naar aanleiding van mijn verhaal behoefte aan een luisterend oor, een afstemming, inzicht in jezelf of de situatie? Ik ben er voor jou. Je kan me bereiken via het contactformulier of zelf een mailtje sturen naar serendipity.by.patricia@gmail.com.
XxX
Patricia
Patricia Deckers 
Hoe herkenbaar is het voor mij wat he schrijft. Vooral dat gevecht. Ik heb t niet er is niets aan de hand met mij. Ver en heel ver over mijn eigen grenzen was ik gegaan en ja mijn burn out heeft mij veel gebracht en veel inzichten over mij zelf gegeven.
Je weet inderdaad pas wat het is als je het zelf ervaren hebt.
En net wat je schrijft al die mooie adviezen. Ga iets doen waar je energie van krijgt. Zie het positieve ervan. Doe wat je leuk vind. Ha helpt allemaal niet. Accepteren. Doorleven. Ervaren en dan ineens zag ik een mafeliefje dat in de ochtenddauw haar blaadjes opende. Alsif ze wilde zeggen tegen mij. T komt goed echt…. Tranen tranen en nog eens tranen. Dat madeliefje gaf mij de kracht om door te gaan. Geen enkel advies kon daar tegen op.
LikeLike
Dank je wel voor jouw mooie oprechte reactie Monique.♥️
LikeLike
Het is het grootste en krachtigste wat we kunnen doen met ons verleden delen delen en nog eens delen.
Delen = Helen.
Ik heb bijna 20 jaar geworsteld en gevochten en dan in 1 keer dan kan je niet meer. Mijn huisarts zei tegen mij als jij zo vetder gaat beland je in een rolstoel. Ik kon niet eens meer zelf mijn jas aan krijgen. Mijn benen konden mij biet meer dragen. Dat was het moment dat ik toegaf aan mijn lichaam eindelijk luisterde ik ernaar. Dat was het moment van mijn “genezing” hoe mooi als we luisteren naar wat ons lichaam ons wil vertellen. Eindelijk kon ik luisteren.
In liefde gedeeld met jou mooi mens. Dank je 😘
LikeLike
Heel mooi geschreven en heel erg herkenbaar . Struggle er al twee jaar mee helaas en alles zit je dan tegen. Huilen,boosheid,vermoeidheid,pinlijke gewrichten ,niet kunnen doen en denken ken het allemaal..
Heel veel sterkte xxx
LikeLike
voor mij helpt het om het positieve te blijven zien. Zelfs in de kleine dingen.
Dank je wel xXx
LikeLike
Hey lieverd mooi verwoord ik ken ook heel goed het gevoel zit er ook al jaren in …altijd overal pijn zwaar vermoeid traag geen energie lusteloos besluitensloos, verstrooid,onthouden een ramp, futloos, elke dag die aardappelen zak mee zeulen. Elke beweging voelt als een marathon … En helaas die gene wat er nooit in zitten hebben ,,soms”, dan ook weinig begrip ervoor ! Ik weet beter ! Het leven is sowieso vallen en opstaan …en geen leven gaat over rozen ! De kunst is accepteren loslaten en stukje voor beetje weer langzaam terug komen ! Dan word je vanzelf weer sterk ..liefs
LikeLike
Dank je wel voor jouw lieve reactie. ♥️
LikeLike