Vandaag sta ik stil bij mijn lieve omaatje. In haar beste jaren was het een omá, een kop groter dan mij. Een sterke vrouw die mij dingen bijbracht en leerde. Stukje bij beetje moest ze haar sterkte afgeven en werd ze beperkt in haar doen en laten. Er waren momenten dat ze verschrikkelijk boos was op mij en bezoekjes waarin ik een gezellig onderonsje met haar had, beiden zonder dat ze wist wie ik was. Teruggebracht naar de basis, in haar eigen wereld.

Vandaag sta ik stil bij haar leven en denk ik terug aan de dag die vooraf ging aan haar overlijden. Aan het moment waarop ik werd gebeld. Hoe haar lichaam voor de laatste keer reageerde toen ik haar hand vastpakte. Mijn omaatje, een bijzondere vrouw om te herdenken, vandaag op haar sterfdag.

Ondanks dat ze niet meer lijfelijk aanwezig is, heb ik af en toe contact met haar en leg ik haar dingen voor. Soms roept ze mij ongevraagd tot de orde of wijst ze mij op mijn stukjes die aandacht mogen krijgen. Ik ben mij ervan bewust dat dit niet voor iedereen realistisch klinkt. Het is ontastbaar. Het energetische contact met spirits, overledenen en met mensen die op zoek zijn naar antwoorden is en blijft bijzonder. Ook voor mij. Voor elke moment dat er contact is en er woorden en zinnen uit mijn pen of mond rollen zonder dat die van mij zijn, ben ik dankbaar. Ontzettend dankbaar zelfs. 💜